W czasach, gdy moi rówieśnicy marzyli o podróży do Indii, bo słynęły one z różnych guru i były "Mekką" dla kultury hipisowskiej, ja marzyłam o podróży do Peru. Zresztą marzę o tym do dziś.
Nie pamiętam, kiedy zainteresowałam się tym państwem. Może jeszcze w podstawówce wyczytałam coś ciekawego w "Kontynentach". Gdy czytałam w liceum "Pokażcie mi testament Adama" Paula Herrmanna, już miałam skonkretyzowane zainteresowania kulturą Inków. Później czytałam też książkę Hirama Binghama o odkryciu Machu Picchu. Zawsze szukałam literatury zarówno popularno-naukowej, jak i beletrystyki o Peru i jego historii. Kiedyś nawet przeczytałam geografię fizyczną Peru.
Jest to państwo położone w trzech strefach - nadbrzeżnej, andyjskiej i dżungli amazońskiej. Każda z tych stref ma skrajnie różne warunki klimatyczne, a co za tym idzie i roślinne. Wybrzeże jest suche, bo opływa je zimny Prąd Peruwiański. Temperatura jest tu przez cały rok wyrównana - zawsze powyżej 20 stopni, a opady raczej skąpe. Andy peruwiańskie wspinają się na wysokość 6000 m n.p.m.. Panuje w nich typowy klimat wysokogórski, a roślinność ma charakter piętrowy i ściśle zależy od wysokości. Niższe partie wschodnich stoków Andów porasta tropikalna dżungla z gęstą roślinnością i bogactwem fauny.
W takich warunkach rozwinęło się państwo Inków czyli Królestwo Czterech Stron Świata (kecz. Tahuantinsuyu).
Powstało ono ok. XII wieku i w ciągu 200 lat rozrosło się obejmując swoim zasięgiem obecne Peru, Boliwię, północne Chile i Ekwador.
Powstało ono ok. XII wieku i w ciągu 200 lat rozrosło się obejmując swoim zasięgiem obecne Peru, Boliwię, północne Chile i Ekwador.
Początków Imperium Czterech Stron Świata należy szukać nad Jeziorem Titicaca, gdzie Manco Capac dał początek dynastii zdobywców.
Legendarni władcy[edytuj]
Legendarni władcy[edytuj]
Podana poniżej lista jest niekompletna z powodu braku materiałów pozwalających zweryfikować chronologię inkaską.
- Manco Capac
- Sinchi Roca
- Lloque Yupanqui
- Mayta Capac
- Capac Yupanqui
- Inca Roca
- Yahuar Huacac
- Viracocha Inca
Władcy historyczni[edytuj]
- Pachacuti Inca Yupanqui (1438 – 1471)
- Tupac Inca Yupanqui (1471 – 1493)
- Huayna Capac (1493 – 1527)
- Huascar (1527 – 1532)
- Atahualpa (1532 – 1533)
Stworzyli oni rozległe państwo poddane ściśle władzy centralnej, gdzie nie tylko o polityce wewnętrznej decydował władca i jego przedstawiciele, ale także o tak ważnych aspektach życia, jak podział żywności czy zawieranie małżeństw. W państwie Inków nie było ludzi głodnych, gdyż wszystkie zbiory były gromadzone w spichlerzach, a następnie rozdzielane pomiędzy ludzi. To przedstawiciele Sapa Inca decydowali, należy uprawiać w danym rejonie, czym powinni zajmować się jego mieszkańcy (uwzględniali w tym talenty i umiejętności poszczególnych ludzi) i jak mają mieszkać. Małżeństwa kojarzono w ten sposób, że ustawiano naprzeciwko siebie młodych mężczyzn i młode kobiety i w zasadzie kwestią przypadku było to, kto kogo poślubił (dawało to też pewne pole do manewru młodym zakochanym w sobie. Część młodych kobiet wybierano do tzw. zgromadzeń dziewic Słońca. Spośród młodych mężczyzn wybierano silnych i zdrowych do służby wojskowej i biegaczy do poczty sztafetowej.
Inkowie stworzyli wiele ciekawych budowli ale chyba najbardziej zadziwili świat umiejętnością budowania dróg i mostów w niesprzyjającym wysokogórskim terenie.
Najbardziej znanym miastem Inków jest Machu Picchu, ale przecież to Inkowie zbudowali takie miasta jak Cuzco, Cajamarca czy Quito. Zdobywcy tylko wykorzystali budowle inkaskie i na ich fundamentach budowali domy i kościoły. Machu Picchu ostało się w pierwotnej formie tylko dlatego, że leżało bardzo wysoko w górach i nie zostało zdobyte przez konkwistadorów.
Potomkowie Inków czyli Indianie Keczua żyją w Peru do dziś. Istnieje teoria, że wprawdzie przyswoili sobie chrześcijaństwo, ale pod postaciami świętych wciąż czczą swoich dawnych bogów. A chrześcijańskiego Boga Ojca utożsamiają z pierwotnym bóstwem Inti (Słońce) natomiast Jezusa z Wirakoczą czyli wielkim nauczycielem, który stworzył podwaliny pod rozwój kultury i gospodarki państwa Inków.
Kultura Inków stała na bardzo wysokim poziomie i zadziwia do dziś. Inkowie stworzyli wiele pięknych budowli, byli twórcami pięknej ceramiki i wyrobów złotniczych. Większość dzieł ich rąk została zniszczona przez konkwistadorów, ale to ocalało świadczy o wysokim kunszcie mieszkańców Tahuantinsuyu.
Współcześni Peruwiańczycy kultywują pamięć o Inkaskich przodkach, ale przez wiele wieków niszczyli wszystkie ich ślady. Dziś w muzeach można oglądać wyroby inkaskie a różne lokalne zespoły przedstawiają inkaskie obrzędy.
Spuścizną po Inkach jest świnka morska wykorzystywana w peruwiańskiej kuchni, udomowiona lama służąca jako środek transportu i używane na całym świecie poncho, doskonale sprawdzające się w wysokogórskim klimacie Andów.
Inkowie stworzyli wiele ciekawych budowli ale chyba najbardziej zadziwili świat umiejętnością budowania dróg i mostów w niesprzyjającym wysokogórskim terenie.
Najbardziej znanym miastem Inków jest Machu Picchu, ale przecież to Inkowie zbudowali takie miasta jak Cuzco, Cajamarca czy Quito. Zdobywcy tylko wykorzystali budowle inkaskie i na ich fundamentach budowali domy i kościoły. Machu Picchu ostało się w pierwotnej formie tylko dlatego, że leżało bardzo wysoko w górach i nie zostało zdobyte przez konkwistadorów.
Potomkowie Inków czyli Indianie Keczua żyją w Peru do dziś. Istnieje teoria, że wprawdzie przyswoili sobie chrześcijaństwo, ale pod postaciami świętych wciąż czczą swoich dawnych bogów. A chrześcijańskiego Boga Ojca utożsamiają z pierwotnym bóstwem Inti (Słońce) natomiast Jezusa z Wirakoczą czyli wielkim nauczycielem, który stworzył podwaliny pod rozwój kultury i gospodarki państwa Inków.
Kultura Inków stała na bardzo wysokim poziomie i zadziwia do dziś. Inkowie stworzyli wiele pięknych budowli, byli twórcami pięknej ceramiki i wyrobów złotniczych. Większość dzieł ich rąk została zniszczona przez konkwistadorów, ale to ocalało świadczy o wysokim kunszcie mieszkańców Tahuantinsuyu.
Współcześni Peruwiańczycy kultywują pamięć o Inkaskich przodkach, ale przez wiele wieków niszczyli wszystkie ich ślady. Dziś w muzeach można oglądać wyroby inkaskie a różne lokalne zespoły przedstawiają inkaskie obrzędy.
Spuścizną po Inkach jest świnka morska wykorzystywana w peruwiańskiej kuchni, udomowiona lama służąca jako środek transportu i używane na całym świecie poncho, doskonale sprawdzające się w wysokogórskim klimacie Andów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz