Nastała zima

 W Polmlewie znowu zima. Zaczęło padać w niedzielę i dziś rano na podwórku leżały góry śniegu. Jedynie miejsce, w którym stał samochód było lekko przypruszone. Śnieg, choć temperatura balansuje koło zera, wciąż leży. Jest mokry i ciżki, ale nie ginie. Wygląda to tak:

Blacha już w sobotę przeczuła zimę i z latawicy zmieniła się w prawdziwie domowego kota. A od niedzieli prawie dwadzieścia cztery godziny na dobę śpi na lodówce, schodząc tylko na szybkie jedzenie i skorzystanie z kuwety (i to kot nauczony wychodzić za potrzebą na podwórko). Z dołu jej nie widać, bo lodówka jest dość wysoka, za to z góry wygląda amlowniczo.

Ta obrażona mina to reakcja na to, że przeszkodziłam jej w spaniu.

Adora

Skończyłam czytać romans historyczny Beatice Small "Adora". Jest to opowieść o życiu bizantyjskiej księżniczki Teodory Kantakuzen i sułtana osmańskiego Murada II. Nie wiem ile prawdy historycznej jest w całej opowieści, bo historię znam trochę pobieżnie, a już dzieje Bizancjum i Imperium Otomańskiego tylko w kilku wybranych punktach, ale książkę czyta się z zapartym tchem. Losy księżniczki, która jako dziecko zostaje wydana za mąż za starca, który mógłby być jej dziadkiem są opisane bardzo realistycznie. Oczywiście w tle jest wielka miłość, tym raze do syna pierwszego męża Murada, który obejmie tron otomański po śmierci ojca. 

Teodora rodzi pierwsze dziecko w wieku trzynastu lat. W tamtych czasach i tamtych stronach świata pewnie nie było to żadną sensacją. Z punktu widzenia współczesnej kobiety wydaję się ten fakt przerażający. Po śmierci pierwszego męza i licznych perypetiach Teodora zostaje w końcu żoną Murada II, pierwszej miłości swego życia i oczywiście, jak to w romansach żyją długo i szczęśliwie, choć życie w haremie wymaga od bizantyjskiej księżniczki dużych umiejętności przystosowania się. 

Wadą książki jest to, że więcej w niej romansu niż historii. Jest mowa o podwalinach jakie stworzył Murad II do budowy przyszłej potęgi Otomanów, ale tylko niejako na marginesie toczącej się historii miłosnej. Niemniej jest to dobre czytadło, nie wymagające wysiłku intelektualnego i dajęce sporo rozrywki. 

Problem

Zaczęłam szyć spodenki dla Hirka. Mam ładną kraciastą bawełnę i równie ładną flanelę w drobną krateczkę. Od razu wymyśliłam dwie pary ocieplanych spodenek. Z wierzcu bawełana od spodu flanelka - ładnie się ze sobą komponują. Skroiłam wszystko według formy z Burdy i zaczęłam obrzucać brzegi. I na tym stanęłam. Coś się popsuło w maszynie. Mój stary, dobry Łucznik nagle zaczął łamać igłę. Zamiast trafiać w odpowiedni otwór w bębenku, trafia w element metalowy i łamie się z głośnym hukiem. Zostałam unieruchomiona w moim "wielkim dziele". Nawet wyszukałam w Internecie w czym może być problem, ale sama nie bardzo chcę się za to brać, może Łukasz mi pomoże jak wróci z pracy.  Nie cierpię takich sytuacji. Zaplanowana praca nie wychodzi, z powodu braku myszki utrudnioną mam pracę na komputerze, pozostaje tylko czytanie. Dobrze, że mam do przeczytaniw tyle nowych pozycji ściągniętych z Chomika.

Coś nowego!

Przed wyjazdem Basi do Norwegii postanowiłam uszyć sukienkę dla Jadzi i spodenki dla Jasia. Dla dzieci nie szyłam już z od ponad dwudziestu lat, więc z lellim stresem wzięłam nożyczki do ręki z zaczęłam kroić. Materiał - bawełniana kratka - udało mi się kupić okazyjnie na Allegro. Wprawdzie na Allegro czaami kupuje się jak kota w worku (monitor nie zawsze oddaje autentyczne kolory), tym razem się nie zawiodłam i tkanina bardzo przypadła mi do gustu. Takie było moje założenie, że Jadzia i Jaś dostną ciuszki z tego samego materiału. Siłą rzeczy nie mógł to być kolor różowy. Wydaje mi się, że niebieski też będzie twarzowy dla Jadzi. Oczywiście teraz, gdy Basia już zawiozła prezenty zasatnawiam się, czy nie będą przypadkiem za małe, choć wykroje brałam z Burdy i odpowiednio dopasowane do wzrostu dzieci. Na wieszakach ciuszki wyglądają tak:

Ciekawa jestem, jak będą wyglądać na dzieciach, ale takie zdjęcia najwyżej może opublikować Zosia. Ja z zasady nie publikuję zdjęć moich wnuków.

Upiorny legat

Chmielewską zawsze czytam z dużą przyjemnością. "Upiorny legat" jest typową dla niej opowieścią z Joanną w roli głównej. Intryga krymialna jak zawsze zagmatwana, a przestępcy to w większości przyjaciele Joanny. Przykrym zbiegiem okoliczności wdali się w napady, kadzieże i przemyt. Uczciwość każe im jednakże okradać tylko przestępców (w czasach, gdy rozgrywa się akcja książki handel wlutą był niemalże zbrodnią), a od uzyskanych łupów płacić skarbowi państwa haracz. Absurdalny humor, wciągająca intryga i barwne postacie to główne zalety tej książki. 

Jest w tej książce wszystko, co powinno się znajdować w dobrym kryminale, a więć morderstwo i tropiący mordercę oficer milicji, ale jest też Joanna na początku jako główna podejrzana z czasem gmatwająca śledztwo, by na końcu pomóc w wyjaśnieniu intrygi. Świetne czytadło do pochłonięcia w jeden dzień, polecam każdemu miłośnikowie absurdu.

Nowe opowiadanie

ANKA

            Autobus był jak zwykle zatłoczony. O tej porze większość ludzi wraca z pracy i trudno o wolne miejsce.  Ance udało się wcisnąć na ostatnie wolne miejsce na końcu autobusu przy oknie dzięki sąsiadowi, który też wracał z pracy. Z siatami pełnymi zakupów na kolanach, zamknęła oczy i udawała, że śpi bo nie miała ochoty na rozmowę. Po prostu chciała trochę pomyśleć, bo obiecała synom, że dzisiaj da im odpowiedź. Musiała przemyśleć całe życie, żeby wiedzieć, że robi słusznie.

            Zawsze marzyła o tym, żeby żyć inaczej niż matka. Po śmierci ojca wyszła za mąż za pijaka i nieroba, który często ją bił i zabierała ciężko zarobione pieniądze. Matka jeździła pracowała bardzo ciężko, ale nie zdobyła się na to żeby zostawić domowego tyrana. Miarka się przebrała, gdy przyłapała go jak dobierał się do starszej siostry Anki. Wtedy, mimo dość ostrej zimy,  wyrzuciła go z domu i przestała się zamartwiać o to, że może zamarznąć. Oczywiście on jak kot spadł na cztery łapy lokując się u koleżanki matki.

            Anka obiecała sobie wtedy, że wyjdzie za mąż tylko za faceta, który nie pije, a jeżeli takiego nie znajdzie, to raczej zostanie starą panną niż poślubi pijaka. Gdy miała dziewiętnaście lat poznała Edka. Był wysokim dwudziestolatkiem, zagorzałym sportowcem i wrogiem alkoholu. Znalazła takiego mężczyzną, jakiego szukała, nic więc  dziwnego, że się w nim zakochała. Pobrali się po półtorarocznej znajomości.

            Na początku byli bardzo szczęśliwi. Edek miał dobrą pracę i trenował w lokalnym klubie LZS-u. W niedziele chodziła na mecze i gorąco mu kibicowała. Gdy urodzili się chłopcy zabierała ich ze sobą. Stanowili naprawdę dobrą rodzinę i nigdy nie przypuszczała, że to może się zmienić.

            Zaczęło zmieniać się powoli, na początku prawie niedostrzegalnie. Jeszcze gdy Julka przyszła na świat nie dostrzegała czającego się już zła. Pierwszy raz zobaczyła Edka pijanego, gdy przyjechała po nią i po Julkę do szpitala. Potem tłumaczył się, że to z radości, bo bardzo chciała mieć córkę. Obiecał, że to był jedyny raz i już więcej nie będzie. Wtedy jeszcze mu wierzyła, bo nigdy do tej pory jej nie zawiódł. Wszystko wskazywało na to, że dotrzymuje obietnicy.

Nie pokazywała się w domu pijany przez następnych kilka lat. Wprawdzie docierały do niej plotki, że gdy odwiedza rodziców, to pije dość dużo, ale nie chciała w to wierzyć. Fakt, że odwiedzała rodziców dość często, tłumacząc to chorobą matki. Jej i dzieci nie chciał ze sobą zabierać twierdząc, że matka wymaga spokoju. W tym czasie przestał grać w piłkę, co było zrozumiałe, bo do klubu przyszli młodzi i lepsi od niego. Zmienił też pracę  na gorszą, ale był to okres przemian ustrojowych i wiele firm, w tym Edka, po prostu przestało istnieć. Anka znalazła pracę w Gdańsku i zarabiała więcej od męża. Wciąż żyło im się całkiem nieźle. Mama Anki, już na emeryturze,  pomagała jej przy dzieciach i wszystko mogło zmierzać ku lepszemu gdyby nie Edek.

Najpierw zaczęła wyczuwać od niego woń alkoholu, ale nie bywał jeszcze pijany. Tłumaczył się zawsze, że musiał wypić z kolegami, żeby nie uważali go za pantoflarza. Tolerowała to, bo zawsze czuł się winny z tego powodu. Potem co raz częściej zaczął wracać do domu pijany. Już się nie tłumaczył. Gdy prosiła, żeby nie pił wyzywał ją od najgorszych i twierdził, że to przez nią pije, bo nie daje mu swobody, bo zmusza do pomocy w domu, bo ona więcej zarabia i w ogóle jest. Tak naprawdę to w domu nigdy nie miała z niego wielkiego pożytku, bo gdy trenował nie mógł nic robić, żeby nie nabawić się kontuzji, a potem już się tak przyzwyczaił do nic nie robienia, że nawet gdy prosiła o porąbanie drewna tylko odwracał się do niej plecami i musiała rąbać sama.

Pierwszy raz uderzył ją w piętnastą rocznicę ślubu. Przygotowała uroczysty obiad, wystroiła się, dzieci wyprawiła do matki i czekała na niego z prezentem. Niemalże widziała, jak wraca do domu z wielkim bukietem kwiatów i radośnie razem świętują jubileusz. Wrócił wieczorem solidnie pijany, ale twardo trzymający się na nogach. Nie wytrzymała i zaczęła robić mu wymówki podniesionym głosem. Wtedy on uderzył ją w twarz i krzyknął:

- Zamknij się kurwo. Myślisz, że nie wiem dla kogo się tak wystroiłaś. Już dość długo mnie oszukujesz. Ale koniec z tym, więcej na to nie pozwolę.

            Posypały się na nią dalsze ciosy. Gdy chciała ukryć się w pokoju wszedł za nią i zdarła z niej sukienkę. Wtedy też po raz pierwszy wziął ją siłą. Dziękowała Bogu, że dzieci nie ma w domu i nie muszą na to patrzeć.

Siniaki na twarz tłumaczyła następnego dnia tym, że się przewróciła na schodach, choć sąsiedzi patrzyli na nią z politowaniem. Przez cienkie ściany słyszeli całą awanturę. To był początek koszmaru. Edek nie hamował się już nawet przy dzieciach, a gdy chłopcy usiłowali jej bronić też nieźle obrywali. Jedynie Julki nigdy nie uderzył. Często też zmuszał ją do współżycia, twierdząc że ma do tego prawo jako jej mąż, a ona musi się wszystkiemu poddawać. Wszelki opór tłumił pięścią i kopniakami. Oczywiście skończyło się to ciążą. Wtedy zaczął jej wmawiać, że go zdradziła i to nie jego dziecko. Po kolejnym biciu poroniła i odetchnęła z ulgą, gdy lekarz powiedział jej, że już nigdy nie będzie mogła mieć dzieci. Przez jakiś czas po poronieniu miała spokój. Widocznie Edek przestraszył się. Może myślał, że doniesie na niego na policję, za przemoc domową.

Po kilku tygodniach koszmar powrócił i trwa do dziś. W międzyczasie chłopcy wyrośli na dorodnych młodych mężczyzn – silnych i wysportowanych. Wczoraj powiedzieli jej, że przy następnej awanturze wyrzucą ojca z domu. Dość już mieli jego tyranii i znęcania się nad wszystkimi. Właśnie o tym myślała teraz, jadąc autobusem do domu. Jak ma zareagować, gdy do tego dojdzie. Czy jest możliwe, żeby odzyskali spokój. Czy chłopcy dotrzymają swojej groźby. Od wczoraj, ze strachem i odrobiną nadziei,  nie może myśleć o niczym innym.

Gdy wróciła do domu jeszcze nikogo nie było. Szybko zrobiła obiad, bo wiedziała, że chłopcy niedługo wrócą. Przypomniała sobie, że Julkę rano wyprawili do ciotki do Szczecina, twierdząc, że należą się jej jakieś wakacje. O której wróci Edek nie miała pojęcia.  Bała się tego, co może się stać. Wiedziała, że chłopcy na pewno się postawią Edkowi, ale czy dadzą sobie radę.

Gdy wrócił siedzieli przy telewizorze i oglądali dziennik. Oczywiście był pijany i ledwie trzymał się na nogach.

- Dawaj obiad, kurwo! – zawołał już od drzwi.

- Nie ruszaj się mamo. – powiedział Romek i razem z Leszkiem wyszli do kuchni.

- Jeszcze dziś się z stąd wyniesiesz. – powiedział Leszek do ojca – Już wszyscy mamy ciebie dosyć. Tu są twoje rzeczy. – wskazał na stojącą na podłodze walizkę.

- Nigdzie nie pójdę, sukinsyny.  – głos Edka był donośny – To wy się stąd wyniesiecie. To jest mój dom. Tylko nie zapomnijcie zabrać ze sobą tej kurwy.

- Dość. – powiedział Romek i Anka usłyszała odgłosy szarpaniny, a potem zamykania drzwi.

- Otwierajcie, chuje! – Edek wydzierał się i walił pięściami w drzwi. Nie mógł ich otworzyć, bo chłopcy podstawili pod nie dość ciężką szafkę z butami.  – Ja wam jeszcze pokażę. Nie wyrzucicie mnie z mojego domu.

Awanturował się tak z dobrą godzinę, aż w końcu ucichł. Romek wyjrzała przez okno i zobaczył, jak idzie do szopki po drugiej stronie podwórka. Nie przejęli się tym, bo lato było ciepłe i suche, więc nie narazili na szwank jego zdrowia i życia. Leszek odsuną szafkę i wraz z Romkiem szybko i sprawnie wymienili zamek w drzwiach. Dali Ance nowy klucz, a Leszek powiedział:

- Najgorsze za nami, mamo, ale myślę że to jeszcze nie koniec. On  na pewno coś wymyśli.

            Rano, gdy wyjeżdżali do pracy Edek jeszcze się nie pokazał. Pewnie odsypiał wczorajszą klęskę w szopce. W pracy Anka nie wspomniała nikomu, co się wydarzyło, nie chciała zapeszyć. Wiedziała, że wszyscy współpracownicy współczuli jej piekła, jakie stworzył jej mąż. Większość znała Edka od dawna i nie mieli o nim dobrego zdania. Jedna z koleżanek tylko zauważyła, że Anka jest trochę spokojniejsza i spytała, co się zmieniło.

- Jeszcze nie wiem, czy się zmieniło. – odpowiedziała Anka – Jeżeli tak, to na pewno ci opowiem.

            Do domu wracała z duszą na ramieniu. A jeżeli czeka na nią pod drzwiami. Jeżeli zmusi ją by oddała mu klucze, to cały wysiłek chłopców pójdzie na marne. Na szczęście pod drzwiami nie było nikogo. Sąsiadka z naprzeciwka wyjrzała przez drzwi i powiedziała:

- Edek strasznie się tu dobijał. Potem powiedział, że jedzie po policję i zmusi was, żebyście go wpuścili.

            Tuż po powrocie chłopców, przyjechało dwóch policjantów i przywieźli Edka. Anka otworzyła drzwi wszyscy weszli do środka. Chłopcy stanęli koła Anki. Między nimi wyglądała jeszcze mniejsza niż była w rzeczywistości.

- Pani mąż przyjechał do nas ze skargą, że wyrzuciliście go z domu.

- Tak – odpowiedział za nią Romek – nie pozwolimy, żeby ojciec dalej znęcała się nad mamą. Przez wiele lat biła ją i nas. Wszyscy mamy tego dosyć. Chyba należy nam się trochę spokoju.

- Ale my nie otrzymywaliśmy wcześniej zgłoszeń o przemocy domowej. W tym mieszkaniu nie było nigdy wcześniej interwencji.

- I tylko dlatego myli pan, że tu się nic nie działo? – zapytała Anka

- No nie, ale jeżeli pan Edward jest tu zameldowany, to musicie go państwo wpuścić. Takie jest prawo.

            I nagle Ance przypomniało się, jak wiele razy, jeszcze gdy było między nimi dobrze, przypominała Edkowi, że powinien się zameldować w nowym mieszkaniu, a on nigdy nie miał na to czasu.

- A sprawdzał pan, gdzie on jest zameldowany. – spytała policjanta z nadzieją w głosie.

- Nie. – odpowiedział policjant – Pan Edward twierdził, że mieszka tutaj. Czy może pan pokazać nam dowód, panie Edwardzie.

            Edek zaczął przeszukiwać kieszenie w poszukiwaniu dowodu. W końcu go znalazła i podał policjantowi. Ten otworzył, go na odpowiedniej stronie i powiedział:

- Niestety, panie Edwardzie, jest pan zameldowany w Krygowie, a nie tutaj. Bez zgody mieszkańców nie może pan przebywać w tym mieszkaniu, a widzę, że nie chcą oni tu pana widzieć. Proszę wyjść. Odwieziemy pana do miejsca zamieszkania. Do widzenia państwu. – zasalutował Ance i jej synom.

           

           

Sposób na koptyka

Sposób jest Basi, nie mój. Potrawa wychodzi smaczna i syta, przy czym nie jest zbyt pracochłonna. Potrzeba na nią:

paczka kopytek z Biedronki lub Lidla

0,5 kg pieczarek

0,5 kg boczku wędzonego

2 średnie cebule

2 średnie papryki

dwie, trzy łyżki oliwy, sól i pieprz do smaku

Pieczarki podsmażamy na łyżce oliwy. Na drugiej patelni podsmażamy pokrojony w słupki boczek. Gdy zaczyna mięknąć dodajemy do niego pokrojoną w półtalarki cebulę i w paseczki paprykę. W międzyczasie gotujemy kopytka i odcedzamy. Gdy papryka i cebula zmięknie dodajemy do  nich piczarki i kopytka. Chwilę podsmażamy i odiad gotowy. W ten sposób paczką kopytek może najeść się cała rodzina, bo po połączeniu składników jest tego bardzo dużo. Jeśli ktoś lubi może zrobić kopytka własnoręcznie, ale jest to dość pracochłonne.

Szaruga jesienna

"Durno, chmurno, nieprzyjemnie" aż chce się cytować Jana Kaczmarka. Pogoda nie nastraja optymistycznie, choć czasami nawet przedziera się śłońce pomiedzy chmurami. Jesień daje o sobie znać na całego. Nawet kot nie chce wychylić nosa na dwór. Siedzę w domu i oddaję sie twórczości literackiej. Trochę na tym blogu, a trochę pisząc niewielkie opowaiadania. Dopóki nie wyczerpię wszystkich tematów może uda mi się napisać kilka. Może się mylę, ale wydaje mi się, że mam coś do przekazania innym z własnych obserwacji i doświadczeń życiowych. Na ile mi się to udaje jescze nie wiem, dlatego próbkę tego co piszę postanowiłam zamieścić tutaj. Jest to trzecie z rzedu opowiadanie, którego pmysł przyszedł mi dzisiaj do głowy i od razu go zrealizowałam. Życzę miłego czytania i proszę o wyrozumiałość potencjalnych czytelników.

Listek, to tylko przerywnik i nie ma nic wspólego z opowiadaniem.

BABY JUŻ TAKIE SĄ

Pod koniec sierpnia zadzwoniła do mnie Anka i pełnym wzburzenia głosem spytała:

- Pamiętasz Magdę Zalewską?

- Tak. – odpowiedziałam - Taka miła i spokojna blondynka. Spotykam ją czasami, ostatnio jakiś rok temu w Gdańsku. Nie rozmawiałyśmy zbyt długo, bo śpieszyła się z dzieckiem do laryngologa, a ja miałam właśnie umówioną wizytę u ginekologa.

- Wyobraź sobie, że miała romans z własnym szefem, a teraz oskarżyła go o molestowanie. Całe miasteczko aż szumi, bo ten jej szef to bardzo szanowany człowiek. Członek rady parafialnej, dobry mąż i ojciec.

- Chyba nie taki dobry skoro miała romans. A jeśli wykorzystał Magdę to tym bardziej niegodny szacunku.

- No, co ty mówisz. To ona wepchała mu się do łóżka, a gdy ją zostawił wymyśliła to oskarżenie żeby wymusić odszkodowanie. Bo oczywiście wyrzucił ją z pracy.

- Anka, nie oceniaj nikogo, jeżeli nie wiesz na pewno. – powiedziałam

Na tym skończyłyśmy rozmowę i zapomniałabym o wszystkim, gdybym dwa tygodnie później nie spotkała Magdy w Gdańsku w tramwaju. Zachowywała się jakby mnie nie widziała. Była to piękna, trzydziestoletnia kobieta. Podeszłam do niej i zagadnęłam:

- Dzień dobry, Madziu.

- Dzień dobry,  pani Mario. Myślałam, że pani też nie będzie chciała ze mną rozmawiać.

- Dlaczego nie miałabym z tobą rozmawiać? – zapytałam – Czyż to nie ja wstawiłam ci pierwszą w twoim życiu jedynkę i to z matematyki. – dodałam z uśmiechem.

- Bo wszyscy udają, że się nie znamy. – odpowiedziała i zauważyłam w jej oczach łzy.

- Chcesz o tym pogadać. Jest tu niedaleko przyjemna kawiarnia, gdzie nikt nam nie przeszkodzi. - zaproponowałam

- Chętnie. Nawet mam czas, bo dzieci zostawiłam u mamy i powiedziałam, że wrócę późno. Chciałam pobyć trochę sama.

            Spędziłyśmy w kawiarni ze trzy godziny. Magda opowiedziała mi swoją historię. Wszystko zaczęło się od tego, że zostawił ją mąż. Na początku była strasznie zagubiona, bo miała na utrzymaniu dwójkę dzieci i niespłacone mieszkanie. Z pomocą przyszła jej koleżanka ze studiów. Doradziła by przeniosła się do mamy, mieszkanie wynajęła studentom, wystąpiła do sądu o alimenty  i poszukała pracy.   Udało się nawet dość szybko. W mieszkaniu ulokowała się trójka studentów. Mimo, że nie podyktowała wygórowanej ceny, to co płacili wystarczyło na raty i jeszcze trochę zostało. Opłaty też pokrywali lokatorzy, więc nie musiał się martwić. Przyznane przez sąd alimenty oddawała matce na utrzymanie siebie i dzieci, a co najważniejsze znalazła pracę. Została asystentką właściciela firmy obuwniczej w mieście, w którym zamieszkała u rodziców. Była taka szczęśliwa.

            Pracowała już ponad miesiąc, gdy pewnego dnia musiała zostać po godzinach żeby przepisać jakieś listy szefa. Siedział przy komputerze, gdy szef wszedł do sekretariatu i stanął za nią.

- Cieszę się, że pani z nami pracuje. – powiedział i od tyłu złapał ją za piersi.

            Zerwała się z miejsca oburzona. Chciała protestować, gdy poczuła jak on przyciska ją do biurka. Zaskoczona poczuła jego męskość na swoich pośladkach. Ze wzburzenia zamurowało ją i nawet się nie broniła. Wziął ją brutalnie od tyłu. Już po wszystkim klepnął w pupę i powiedział:

- Grzeczna dziewczynka. Dobrze było, prawda. Zobaczysz nie pożałujesz. Potrafię zadbać o swoje dziwki, ale jeżeli będziesz się stawiać zniszczę cię. Wiesz, że ja wiele mogę.

            Wyszedł. Magda pobiegła do toalety i zwymiotowała. Cieszyła się, że już nikogo nie ma w pracy i nikt nie widział jej poniżenia. Wróciła do biura i rozpłakała się.  W pierwszej chwili chciała lecieć na policję i oskarżyć go o gwałt, ale przypomniała sobie jego groźbę. Nie mogła sobie pozwolić na utratę pracy, a poza tym kto jej uwierzy. Ona samotna matka przeciwko najpotężniejszemu człowiekowi w mieście. Bogaty, ustosunkowany, zawsze w pierwszej ławce w kościele. Wróciła do domu nikomu nic nie mówiąc.

 Koszmar trwał kilka miesięcy. Szef wyjaśnił, że w jej pensję wliczone są wszystkie usługi, także te seksualne i powinna się cieszyć, że w ogóle ma pracę, bo na jej miejsce czeka już kilka innych, młodszych i ładniejszych. Znosiła to wszystko ze względu na dzieci, choć za każdym razem czuła do niego obrzydzenie. Nie ważne, że był przystojny i zadbany. Zachowywał się w stosunku do niej jak pan i władca nie znoszący żadnego sprzeciwu. Miarka się przebrała, gdy chciał ją podsunąć klientowi. Zawołał ja do swojego gabinetu i powiedział:

- Ja wychodzę na godzinę, a ty bądź grzeczna. – i wskazał na siedzącego w fotelu niskiego grubasa. Wtedy nie wytrzymała:

- Wal się. – krzyknęła i wybiegła z biura.

            Błąkała się po mieście nie chcąc za szybko wracać do domu, gdy stanęła przed kamienicą z tabliczką kancelarii adwokackiej obok drzwi. Weszła na górę i urzędującej sekretarki zapytała, czy może rozmawiać z prawnikiem, ale koniecznie kobietą. Na szczęście akurat była w biurze mecenas Lewicka i zgodziła się wysłuchać Magdy, mimo że ta ostatnia nie mogła zapłacić za poradę, bo w zdenerwowaniu zostawiła wszystkie swoje rzeczy w pracy. Gdy nie było wtedy nikogo w kancelarii, chyba nigdy nie zdecydowałaby się na rozmowę z prawnikiem. Pewnie zamknęłaby się w sobie i wyjechała na drugi koniec kraju lub za granicę. To mecenas Lewicka, Krystyna pomogła jej podjąć trudną decyzję. Długo musiała ją przekonywać, bo Magda wstydziła się, że o tak intymnych sprawach będzie musiała opowiadać innym. Dopiero argument, że może w ten sposób uda się ochronić inne kobiety przed podobnymi przygodami sprawiła, że się zdecydowała. Krystyna dobrze przygotowała się jeszcze przed złożeniem sprawy w sądzie.

W tak małym miasteczku, jak to w którym mieszkały nie trudno było się dowiedzieć, kto wcześniej pracował u szefa Magdy. Jedna wcześniejsza asystentka i dwie dziewczyny z produkcji zdecydowały się także, wystąpić przeciwko niemu. Także były wykorzystywane seksualnie pod groźbą utraty pracy. W tym czasie Magdzie było bardzo ciężko, bo jedynym źródłem dochodu były alimenty. Rodzice mieli do niej pretensje, że nie potrafiła utrzymać się na stanowisku, a były mąż zagroził, że zabierze jej dzieci. Bardzo pomogła jej Krystyna. Porozmawiała z rodzicami i powiedziała całą prawdę, której Magda nie miała odwagi im wyznać. Powstrzymała ojca, który odgrażał się, że zabije „tego sukinsyna”. Wyjaśniła byłemu, że z zabieraniem dzieci powinien wstrzymać się do rozstrzygnięcia sprawy. Gdy wystąpiły do sądu o odszkodowanie wybuchła afera. Wszyscy odwrócili się od Magdy. Jedynie żona szefa odwiedziła Krystynę w jej kancelarii i powiedziała, że będzie zeznawać przeciwko mężowi, bo od dawna wiedziała, co on wyprawia, prosiła tylko o dyskrecję i powołanie na świadka w ostatniej chwili.

Sprawa wciąż jest w toku. Nie wiadomo jeszcze jak się skończy, choć Krystyna jest dobrej myśli. Zresztą od wyniku zależy jej honorarium więc się stara. Umówiły się na dziesięć procent zasądzonego odszkodowania. Magda dowiedziała się, że nie jest to wygórowana stawka, więc zgodziła się. Zresztą nie stać jej było na opłacenie adwokata z góry. Jest dobrej myśli, bo nie ona sama oskarża.

Pocieszyłam ją i potrzymałam w optymistycznym nastawieniu do sprawy. Zawsze bardzo lubiłam Magdę. Nie była może najlepszą uczennicą, ale zawsze grzeczna i uprzejma, chętnie podtrzymywała kontakt już po skończeniu szkoły i często rozmawiałyśmy przy przelotnych spotkaniach.

- Musisz na bieżąco informować mnie o sprawie – powiedziałam i zapisałam na serwetce numer mojego telefonu – dzwoń o każdej porze dnia i nocy, zawsze gdy będziesz miała ochotę porozmawiać. Jestem już na emeryturze, więc mogę cię zawsze wysłuchać.

            Sprawa ciągnęła się bardzo długo, bo w kilku instancjach. Magda informowała mnie na bieżąco nie tylko przez telefon. Zaprzyjaźniłyśmy się i często odwiedzała mnie w domu, a jej dzieci zaczęły traktować mnie jak trzecią babcię. Wiele pomyj wylano na Magdę i straciła zaufanie do wielu ludzi, ale się nie ugięła i podtrzymywana na duchu przez nielicznych przyjaciół wytrwała do końca. Oczywiście wygrała.

Ja też naraziłam się wielu znajomym, za wspieranie Magdy, ale że już dawno wyniosłam się z tamtego miasteczka nie obeszło mnie to wcale. Jakoś tak w połowie sprawy zadzwoniła do mnie Tomek,  chemik  z którym pracowałam w jednej szkole. Powspominaliśmy trochę dawne dobre czasy, a na koniec rozmowy Tomek zapytał:

- Powiedz mi,  jak to jest z kobietami. Wydawałoby się, że wszystkie powinny stanąć po stronie Magdy, choćby ze względu na babską solidarność, a tym czasem większość była przeciwko niej. To kobiety najbardziej ją szkalowały i judziły przeciwko niej. Nawet najlepsze koleżanki z pracy. Gdyby to przytrafiło się facetowi, wszyscy by stanęli po jego stronie. Tego jednego nie potrafię zrozumieć.

- Nie martw się Tomeczku. – odpowiedziałam – Baby już takie są.

Klucz do Rebeki - Ken Follet

Po sadze rodzinnej przeszła mi ochota na coś innego, więc wzięłam się za Folleta. "Klucz do Rebeki to świetna powieść szpiegowska z czasów II wojny wiatowej. Jej akcja toczy się w Egipcie w czasie natarcia Rommla. Jest w niej wszystko, co tylko w takiej powieści powinno się znaleźc - szpieg (to oczywiście ten zły) oraz pomagająca mu piękna i zła kobieta, ścigający ich oficer kontrwywiadu i współpracująca z nim piękna i szlachetna dziewczyna, watrka akcja pełan nieoczekiwanych zwrotów, fajtłapa będący źródłem informacji dla szpiega i pomagający mu egipscy policjanci i oficerowie.

W tekście książki przewija się nazwisko Sadata, który po Naserze rządził Egiptem. Myślę, że Follet nie pisałby o nim, gdyby nie był on zamieszany w próby nawiązania kontktu z Niemcami. Oczywiście pobudki oficerów egipskich były  jasne - dość mieli panowania Anglików i szukali jakieś alternatywy. Czy akurat Niemcy byliby lepsi, to chyba nie miało wtedy dla nich znaczenia - chcieli się pozbyć Anglików. Ale jest to wontek poboczny w książce. Główna akcja toczy się obok tych problemów i jest naprawdę wciągająca. Polecam tą książkę każdemu miłośnikowi klasycznych powieści szpiegowskich.

Wątróbka z jabłkiem

Znakomite danie na obied i nie tylko. Proste i szybkie w przyrządzaniu, a przy tym smaczne. Potrzeba:

1 kg wątróbki drobiowej

4-5 średniej wielkości cebul

2 średnie jabłka (lepsze są winne w smaku)

2 łyżki oliwy lub oleju

Wątróbkę należy opłukać, ods ączyć z nadmiaru wody i przełożyć na rozgrzaną patelnię z tłuszczem. W tym czasie kroimy cebule w półtalarki i jabłka w plasterki.

Gdy wątróbka na patelni zmieni kolor dodajemy cebulę i dalej smażymy aż cebula zacznie się rozgotowywać (ok. 20 min), poczym dodajemy jabło i smażymy przez dalsze 15 min, aż jabłko zmięknie, ale się nie rozpadnie. W tym czasie mozemy przygotować pomidory z cebulką.

Pomidory lepiej obrać ze skórki - są wtedy zdrowsze. 

Usmażoną wątróbkę należy doprawić ( nie solimy jej wcześniej, żeby nie stwardniała) i  można podać z pomidorami i korniszonami.

Dla tych, którzy potrzebują wypełniaczy można przygotować ziemniaki. 

Jesień, jesień, jesień

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

        Leopold Staff                                                 

Gdy patrzę za okno siłą rzeczy przychodzi mi do głowy powyższy wiersz Staffa. Ciemno, ponuro i deszczowo. Pododa nie uosabia zbyt radośnie, a jeszcze zaduszki i wszystkich świętych skłaniają do refleksji nad życiem i śmiercią. Wizyty na cmentarzu zmuszają do wspomnień o tych, których już nie ma pośród nas i pogrzebowy nastrój aż przytłacza do ziemi. To już nie jest mieniąca się kolorami pora babiego lata. To prawdziwa szaruga jesienna - zamglona, zapłakana i niosąca beznadzieję. 

Taka pogoda nie skłania do spacerów. Siedzenie w domu mimo ciepełka i dobrej książki też jest męczące, więc człowiek sam nie wie za co się wziąć. Kiedyś, w dawnych dobrych czasach określaliśmy taką pogodę mianem gastronomicznej, ale teraz ani specjalnie nie ma z kim wypić kieliszka wina czy drinka, ani już i ochota nie ta. Najwyraźniej starzeję się i dlatego nic mi się nie chce. Poddaję się smętnemu nastrojowi jesieni i nawet marzyć o lecie nie mam ochoty. Smutek, zwątpienie i nostalgia, za nie wiadomo czym to dominujące uczucia przy tak beznadziejnej pogodzie. Może jutro coś się zmieni. Hirek pójdzie do przedszkola więc mogłabym wybrać się na spacer, ale czy będzie mi ię chciało?

Saga o Ludziach Lodu - ponownie

Dziś skończyłam czytać "Sagę o Ludziach Lodu" Margrit Sandemo. Czterdzieści siedem tomów czytałam przez prawie trzy miesiące. Nie jest to wynik rewelacyjny, ale też nie tylko poświęcałam się czytaniu. Czas na podsumowanie.

Całą Sagę czyta się dość dobrze, choć oczywiście są lepsze i gorsze tomy. Najsłabszy jest chyba tom zatytułowny "Martwe wrzosy", najlepszy zdecydowanie jest tom pierwszy. Tak chyba powinno być, żeby zachęcić do czytania. Świetny jest też tom o wędrówce Shiry. Natomiast sama końcówka jest już nużąca - walka z Tengelem Złym jest zbyt rozwlekła i zmusza do przeżucania nadmiaru opisów. Nie mniej jednak cały cykl jest wart przeczytania, ale chyba nie tak, jak ja to zrobiłam czyli ciurkiem. Warto robić sobie przerwy na coś innego, żeby z większym zainteresowaniem wracać do Sagi. 
W "Sadze o Ludziach Lodu" jest wszystko - powieść historyczna i obyczajowa, fantasy i horror, przygoda i romans. Dzięki temu czyta się ją z dużym zainteresowaniem i nie męczy zbyt szybko. Ciekawostki historyczne przeplatają się z fantastycznymi opisami i jak najbardziej realnymi wydarzeniami w życiu bohaterów. Całość jest hymnem pohwalnym dla wzajemnego zrozumienia i szcunku pomiędzy ludźmi związanymi niekoniecznie więzami krwi. Przez całą Sagę przewija się także miłość do zwierząt. I to są niezaprzeczalne wartości "Sagi o Ludziach Lodu".
Jeżeli ktoś jeszcze nie czytał, to z całego serca polecam, a tym którzy czytali proponuję wróćić do lektury raz jeszcze. Przy drugim czytaniu dostrzega się więcej i nowe aspekty tej fantastycznej historii rozgrywającej się na przestrzeni czterech wieków docierają do świadomości czytelnika.

Po kilku wizytach w Norwegii bardziej jestem w stanie wyobrazić sobie miejsca, w których rozgrywa się akcja Sagi, wygląd budynków i krajobrazy. Norweskie góry są piękne i surowe i tak opisuje je Sandemo. Budynki drewniane i niezbyt okazałe w niczym nie przpominają polskich dworków, nawet jeżeli noszą miano dworów - w skansenie w Oslo można znaleźć takie, które przypominałyby Lipową Aleję czy Elistrand. Klimat opowieści można odnaeźć w norweskich górach, które same w sobie zdają się tajemnicze i magiczne.