Jesień w pełni. Piękna, "złota polska jesień" ze słonecznymi dniami i bogactwem kolorów wokół. A jednak budzi dziwnie smętne uczucia. To już ostatnie porywy natury by ukazać swe piękno w całej krasie, przed smutnymi listopadowymi dniami z deszczem i nagimi drzewami. Bezwiednie rodzą się skojarzenia - jesień za oknem, jesień życia. Smutek i nostalgia to dominujące uczucia, gdy patrzę w okno lub idę na spacer. Nie pomaga przedzierające się między chmurami słońce i rozświetlające barwy jesiennych liści. W promieniach słonecznych wydaje się, że zrobiono je z różnych gatunków złota. Resztki zieleni połyskują pomiędzy różnymi odcieniami, żółci, pomarańczy, czerwieni i brązów. Nawet modrzewie już się złocą i rzęsistym deszczem gubią igły. Tylko nieliczne kwiaty przetrwały na polach i ugorach, i nieśmiało łamią jesienne barwy bielą stokrotek lub fioletem dzwonków. Wielobarwność i bogactwo jesiennych drzew, choć zachwyca nie budzi radosnych skojarzeń - przypomina, że już wkrótce nastanie zima, nie zawsze biała i urocza.
Nie bez pzryczyny snuje mi się po głowie piosenka z tekstem A. Zielińskiego.
W żółtych płomieniach liści brzoza dopala się ślicznie
Grudzień ucieka za grudniem, styczeń mi stuka za styczniem
Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają
Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają
I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka
I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz
Gęsi już wszystkie po wyroku, nie doczekają się kolędy
Ucięte głowy ze łzą w oku zwiędną jak kwiaty, które zwiędły
Dziś jeszcze gęsi kroczą ku mnie w ostatnim sennym kontredansie
Jak tłuste księżne, które dumnie witały przewrót, kiedy stał się
I ja witałam nieraz kogo, chociaż paliły wstydem skronie
I powierzałam Panu Bogu to, co w pamięci jeszcze płonie
I ja witałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja witałam nieraz kogo i ja witałam nieraz
Ognisko palą na polanie, w nim liszka przez pomyłkę gore
A razem z liszką, drogi Panie, me serce biedne, ciężko chore
Lecz nie rozczulaj się nad sercem, na cóż mi kwiaty, pomarańcze
Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę, ja jeszcze z wiosną się roztańczę
I ja żegnałem nieraz kogo i powracałam już nie taka
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka
I ty żegnałeś nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ty żegnałeś nieraz kogo i ty żegnałeś nieraz.
Nawet róże w wazonie, takie "jesienne, herbaciane". Sama sobie takie kupiłam, a one pogłębiają we mnie jesienną nostalgię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz